رله‌های بكار رفته در پست‌ها 

 رله‌های بكار رفته در پست‌ها معمولاً‌از نوع D.C است به این معنی كه ولتاژ تغذیه فرمان آنها D.C می‌باشد و علت هم آن است كه در مواقع قطع برق و خاموش شدن پست، از فرمان‌های حفاظتی برخوردار باشیم. این ولتاژ D.C توسط سیستم باتری‌ها فراهم می‌شود و ولتاژ مطمئن‌تری نسبت به ولتاژ A.C داخلی پست است. اما زمانی كه ولتاژ D.C پست، به عللی قطع شود، وظیفه آشكار كردن اشكال بوجود آمده به عهده چه ولتاژی خواهد بود؟ در اینجا است كه تغذیه فرمان رله قطع تغذیه D.C بعده سیستم A.C داخلی پست قرار داده می‌شود. بنابراین سیستم A.C نگهبان D.C و سیستم D.C هم، نگهبان وضعیت A.C پست هست.

 رله‌های ولتاژی 

 اضافه ولتاژهای خطرناك معمولاً از طریق صاعقه و عملیات كلیدزنی ایجاد می‌شوند و در كار تخریب المان‌های عمده شبكه مثل ژنراتورها، ترانسفورماتورها، موتورهای بزرگ و بانك‌های خازنی، آن اندازه سریع هستند كه حفاظت تأسیسات در مقابل آنها از عهده رله‌ها خارج است (سریعترین رله‌ها كمتر از چند میلی ثانیه بعمل درنمی‌آیند در حالیكه سرعت تخریب اضافه ولتاژهای سیار در میكروثانیه‌ها صورت می‌گیرد.) و لذا حفاظت در برابر این پدیده‌ها را به برقگیرها محول می‌كنند. اما اضافه ولتاژهای دیگری نیز داریم كه از جنس خود ولتاژ شبكه هستند كه اضافه ولتاژهای فركانس قدرت نامیده می‌شوند. این اضافه ولتاژها در اثر افزایش تپ ترانسفورماتورها و یا كاهش بار و امثالهم به وجود می‌آیند كه غالباً بطئی و تدریجی هستند و در ضمن در كوتاه مدت، خسارت‌آمیز نیز نخواهند بود و بنابراین لزومی به عكس‌العمل آنی در برابر آنها نمی‌باشد. معمولاً تأخیر حدود دقیقه را برای آنها منظور می‌كنند.

در حالات كاهش ولتاژ شبكه نیز، وضع به همین منوال است و تأخیر قابل توجهی تا صدور فرمان، قائل می‌شوند و گاهی نیز فقط به صدور آلارم اكتفا می‌كنند. اما در مواردی مثل مواقعی كه ولتاژ از حد مینیممی كمتر می‌شود و باید وسیله جبران كننده (تپ چنجر) از عمل بی‌فایده باز ایستد و یا مواقعی كه ولتاژ شبكه تا حد خطرناكی بالا می‌رود (در نیمه‌های شب كه بار كم شده و تپ چنجر نیز در وضعیت كار اتوماتیك نمی‌باشد) قطع شبكه ضرورت خواهد داشت.